Trzynaście - To koniec

Mario Goetze: I jak?

Kimmich westchnął głośno, odczytując tę wiadomość. Chciało mu się śmiać. Jak miało być, no jak? Sprzeczają się...tak naprawdę o nic. Joshua nie czuje tego, co kiedyś...

Joshua: Nijak. To nie to samo...

Przyznał się. Przed sobą i przed przyjacielem. Przyznał się do tego, co tkwi w nim. Miał tego dość, nie chciał tego ciągnąć...

Mario Goetze: Nie myślałeś o tym, aby... Aby to skończyć? Po co to ciągnąć? Przecież masz jeszcze całe życie przed sobą!.. No i...

Joshua: No i co?

Mario Goetze: A...A Lena?

To pytanie raczej ściągnęło go na ziemię. No właśnie. Lena. Co z nią? Przecież nie mieli ze sobą kontaktu od chwili, kiedy wyjechał do...do Liny. Poczuł się...dziwnie? Okłamał ją, przez całą ich znajomość był z nią nieszczery. Dotychczas nie odczuwał żadnych wyrzutów sumienia. Dotychczas... A teraz? Pierwszy raz poczuł ten ciężar.

Co miał zrobić?..

Joshua: Nie wiem już, co mam robić...

Mario Goetze: Zrób to, co uważasz za słuszne, Młody.

Jakby to było takie proste, sarknął w myślach. Gdyby to było proste, jak wszyscy mówią... To tak naprawdę nie byłoby problemów. Nie wiedział, nie potrafił sam sobie z tym pomóc, a Mario... Mario też mu nie pomógł. Zostało jedno rozwiązanie...

Podniósł się z łóżka i sięgnął do walizki, z której wyciągnął ubrania na nadchodzący dzień. Nie zawracał sobie głowy tym, czy koszulka jest wyprasowana, czy nie ma na niej żadnych zagnieceń. Nie interesowało go to, nie miał na to czasu i najmniejszych chęci.

- Śniadanie! - zawołała oschle, kiedy ten zdążył niezauważenie przemknąć do korytarza.

- Zjem coś na mieście - oznajmił, opuszczając mieszkanie. Musiał się przewietrzyć, musiał przemyśleć to, co napisał mu przyjaciel... Jednocześnie potrzebował też zasięgnąć po pomoc do jednego z najbliższych mu osób, które mieszkały w Lipsku, chodzi tu o nikogo innego jak o Youssufa Poulsena.

Brak samochodu nie robił mu większego problemu, młody piłkarz mieszkał na sąsiednim osiedlu, więc droga nie trwała za specjalnie długo. Dziesięć minut później stał już w windzie, która miała go przetransportować do mieszkania Duńczyka.

- Youssu! - próbował się uśmiechnąć, co za zbytnio mu nie wyszło.

- Nie wierzę, kogo to moje oczęta widzą! Josu! - młodzi piłkarze przytulili się na powitanie.

Chwilę potem siedzieli już w środku ogromnego i przestronnego apartamentu.

- Kimmi, stało się coś? - zapytał, przyglądając się uważnie Niemcowi. - Kolejna kłótnia z Liną? Stary, po cholerę Ty to ciągniesz!

Poulsen podniósł się i ruszył prędkim krokiem do sosnowej komody. Youssuf nie darzył zbytnią sympatią miłości Joshui, ale cóż, nie miał wielkiego wpływu na to, z kim kto chodzi do łóżka. Ale od czasu, kiedy Kimmich nie mieszkał w Monachium... Lina przeszła całkowitą metamorfozę. Stała się jak nie ona...

- Spójrz Ty na to - podał mu swój telefon, na którym wyświetliło się zdjęcie. Z początku Niemiec nie mógł odnaleźć sensu po co mu je pokazuje, ale... Ale później dotarła do niego prawda. - Nie jest taka święta, na jaką wyglądała.

Joshua też taki nie był... Ale u niego nie dało się tego udokumentować. To wszystko ułatwiło mu podjęcie decyzji. Co go łączyło z Liną? Wspólna przeszłość? To, że była jego pierwszą miłością?

Nie wiedział, co ma mu powiedzieć. Ale wiedział już, co ma zrobić. Musi to skończyć, jak najszybciej... Nim stanie się coś złego pomiędzy Leną, a nim...

Lina 'znała' przebieg każdej kłótni pomiędzy nimi. Nie odzywa się przez kilka godzin, najczęściej przebywając wówczas poza domem... A wraca z bukietem kwiatów, prosząc ją o wybaczenie, nawet jeśli nie było to z jego winy. A pot tym... Wspólny, namiętnie spędzony czas.... Była pewna tego, że tym razem też będzie taki finał.

Jednakże jak wielkie było jej zdziwienie...

Pewny siebie i przekonany, co do swojego czynu Kimmich, dumnie kroczył w stronę mieszkania panny Meyer. Szedł, aby zrealizować swój plan. Szedł, aby skończyć z przeszłością. Z przeszłością, która posypała się tuż przed przejściem do Bayernu, ale której rozłamu nie zdołał tak szybko zauważyć. Którego chyba nie chciał nawet widzieć...

Wszedł po cichu do środka, używając swojego kompletu kluczy. Postanowił działać szybko, aby ta cała pewność siebie z niego nie uleciała.

- Lina, musimy porozmawiać - nigdy w życiu nie był taki oschły. I nigdy taki pewny. No, prawie pewny. Kiedy usłyszał o ofercie od Bayernu, ani chwilę się nie wahał. Chciał jak najszybciej podpisać kontrakt, chciał jak najszybciej stać się zawodnikiem rekordowego Mistrza Niemiec.

Kobietę zmroziło, kiedy usłyszała TAKI ton ze strony młodego Niemca. Nigdy w życiu tak nie mówił!

- Jestem w salonie.

Odetchnął ciężej, kierując swoje stopy we wskazanym kierunku. Nigdy się nie spodziewał, że ich czas dobiegnie końca. Liczył, że...że L...Lina będzie jego jedyną. Tą, która zawsze będzie jego. Cóż, przeliczył się.

Siedziała na kanapie, opatulona kocem. Oglądała jakiś serial w telewizji. Chłopak wywrócił oczami, stając centralnie przed nią.

- Joshua! Oglądałam...

- Ale teraz nie oglądasz - skrzyżował dłonie na klatce piersiowej. - To koniec, Lina.

Zmarszczyła brwi, omiatając przestraszonym wzrokiem jego twarz. Że co on powiedział?

- Co Ty biadolisz?

- To, co słyszysz. Liczyłem, że to wszystko będzie wyglądało o wiele inaczej. Przeliczyłem się... To, co było między nami już dawno zniknęło. Myślałem, że to tylko chwilowy kryzys... - prychnął, nie potrafiąc pojąć jak bardzo się mylił. - Za dużo sobie wyobrażałem.

- Żartujesz sobie... - szepnęła, a on nie zareagował. Nawet na nią nie patrzył. Zwykła, kamienna twarz. Zero uczuć. Nic. Całkowite przeciwieństwo "jej" Josha. - Nie żartujesz.

- Dokładnie. Ciągnąłem to tak długo licząc, że... Że wszystko nabierze innego sensu. Ale... Też nie byłaś święta.

Zmarła, słysząc te słowa. Zastanawiała się jak... Jakim cudem on się dowiedział?

- Dobrze wiesz, co mam na myśli, nieprawdaż? Ten przyjazd miał to wszystko zmienić... I zmienił, jednocześnie to kończąc.

Odwrócił się na pięcie i zniknął w sypialni. Zebrał używane przez siebie rzeczy i schował je na samo dno walizki. Sprawdził łazienkę, z której zabrał ostatnie drobiazgi. Minął obojętnie salon, w którym się znajdowała. Narzucił na siebie kurtkę i przyciągnął walizkę bliżej siebie.

- Żegnaj, Lina - powiedział bardziej do siebie, wychodząc z mieszkania.

Skierował się w stronę miejsca, które odwiedził rano. Youssuf zaoferował mu, że do czasu rozpoczęcia zgrupowania w Lipsku będzie mógł mieszkać u niego. Potem przeniesie się do hotelu, w którym spędzi trzy dni z drużyną, aby następnie znaleźć się w Monachium, gdzie także potrwa trzydniowe zgrupowanie.

Nie był świadomy tego, co go czeka tuż po powrocie do stolicy Bawarii...

hehe, to tak: to jest ostatni rozdział w przerwie wakacyjnej, eww. :| *płacze* 

Ernst

Sjećaš li me se?

Du, ich und dein Bruder

Daj mi siebie